PC greece ml for Turkey

Ταξίμ: Ανήσυχη «τάξη»
Ερντογάν: Πύρρειος νίκη

Η «τάξη» μπορεί να επανήλθε στην πλατεία Ταξίμ, αλλά η Τουρκία ύστερα από σχεδόν είκοσι ημέρες μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων μπήκε σε μια νέα περίοδο στην οποία με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και μαχητικότητα οι λαϊκές δυνάμεις θα αντιμετωπίζουν από εδώ και πέρα το καθεστώς και την πολιτική του. Η νίκη της κυβέρνησης Ερντογάν επί των διαδηλωτών, που έγινε με ένα όργιο βίας και καταστολής, είναι πύρρειος και προσωρινή και ο τούρκος πρωθυπουργός βγαίνει από αυτήν την αναμέτρηση πολιτικά λαβωμένος. Αναγκάστηκε να ποδοπατήσει το δημοκρατικό προσωπείο που φιλοτεχνούσε όλα αυτά τα χρόνια. Έσπασε πολιτικές συμμαχίες που δημιούργησε τον καιρό της αναμέτρησης με το κεμαλικό κατεστημένο. Έδειξε πως ο φασισμός στην Τουρκία είναι η πολιτική που ενώνει όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις ενάντια στους λαούς της χώρας που αγωνίζονται διαχρονικά για δικαιοσύνη και ελευθερία. Άρχισε να ξεφτίζει η προπαγάνδα περί της επιτυχημένης οικονομικής πολιτικής και της συνεχούς ανοδικής δυναμικής του κυβερνώντος κόμματος. Αδυνάτισαν, τέλος, τα σχέδια του τούρκου πρωθυπουργού για συνταγματικές αλλαγές οι οποίες θα τον ανέβαζαν στην προεδρία με αυξημένες εξουσίες.
Αν και στην Τουρκία οι λαϊκές και εργατικές αντιστάσεις και τα κινήματα εθνικής απελευθέρωσης με κύριο το Κουρδικό ποτέ δεν έπαψαν να αναπτύσσονται, είναι αλήθεια πως η πρόσφατη εξέγερση ήρθε ύστερα από καιρό φαινομενικής κοινωνικής ησυχίας. Ο Ερντογάν και το ΑΚΡ κατάφεραν αυτά τα χρόνια να δημιουργήσουν σημαντικά λαϊκά ερείσματα και να εκμεταλλευτούν τη σύγκρουση με το κεμαλικό κατεστημένο, έτσι ώστε να δημιουργήσουν μια κατάσταση ανοχής σε τμήματα του κουρδικού πληθυσμού αλλά και σε κύκλους της σοσιαλδημοκρατίας και της ρεφορμιστικής Αριστεράς.
Σε αυτό συνέτεινε και η γενική απαξίωση των παλιών κεμαλικών κοσμικών κομμάτων ύστερα από την οικονομική κατάρρευση και ο εναγκαλισμός τους με το στρατό, του οποίου ο ρόλος ιδιαίτερα ύστερα από το 1980 προξένησε εκτός από φόβο και βαθύ μίσος στις πλατιές λαϊκές μάζες. Φυσικά, για την επαναστατική Αριστερά ο Ερντογάν υπήρξε το ίδιο απηνής διώκτης όσο και οι κυβερνήσεις των κεμαλικών, τα λευκά κελιά και τα βασανιστήρια δεν σταμάτησαν και οι δηλώσεις αυτοκριτικής για τα εγκλήματα της χούντας του Εβρέν γίνονταν μόνο για τα μάτια και για να υπηρετηθεί η ενδοαστική αντιπαράθεση με τη στρατιωτική ηγεσία. Όλα αυτά φάνηκαν καθαρά τις τελευταίες ημέρες όταν πρώτη φορά ο τούρκος πρωθυπουργός αναγκάστηκε να δείξει τόσο καθαρά την πολιτική του ενάντια στο λαό και τις κινητοποιήσεις του.
Από τις 31 του Μάη μέχρι τις 17 του Ιούνη, σύμφωνα με την ανακοίνωση που κυκλοφόρησε η Ένωση Τούρκων Ιατρών, εκτός από τους 4 νεκρούς διαδηλωτές οι τραυματίες ξεπερνούν τις 7.500 εκ των οποίων 59 είναι σοβαρά χτυπημένοι, έξι ακόμη χαροπαλεύουν και ένδεκα έχουν χάσει την όρασή τους από το ένα ή και τα δύο μάτια. Οι συλλήψεις είναι εκατοντάδες. Όλα αυτά, σαν αποτέλεσμα της φασιστικής κρατικής καταστολής που εξαπέλυσε το τουρκικό καθεστώς από την πρώτη ημέρα των κινητοποιήσεων, καταστολή που κορυφώθηκε την τελευταία εβδομάδα έως και τις 17 του Ιούνη, όταν ο Ερντογάν διέταξε την εκκαθάριση της Ταξίμ, του πάρκου Γκεζί και των γύρω περιοχών.
Σκληρή καταστολή υπήρξε και στην Άγκυρα αλλά και σε δεκάδες πόλεις της χώρας στις οποίες εξαπλώθηκαν οι διαδηλώσεις. Στη συνέχεια οι αστυνομικές δυνάμεις ξεκίνησαν ένα πογκρόμ συλλήψεων με εισβολές σε σπίτια και γραφεία με στόχο επαναστατικές αριστερές οργανώσεις που πρωταγωνίστησαν στις κινητοποιήσεις και στις συγκρούσεις. Με απίστευτο κυνισμό ο Ερντογάν δήλωσε πως όλα αυτά ήταν ένα τεστ δημοκρατίας για την αστυνομία που το πέρασε με επιτυχία!
Αν και ακόμη ο τούρκος πρωθυπουργός συγκεντρώνει μια σημαντική λαϊκή υποστήριξη ειδικά στην τουρκική ενδοχώρα και την Ανατολία και η στάση του κουρδικού παράγοντα τον βοηθά σε αυτήν τη φάση, είναι σχεδόν σίγουρο πως η επόμενη περίοδος θα είναι δύσκολη για την εφαρμογή της πολιτικής του. Τόσο στα ζητήματα της εσωτερικής πολιτικής (οικονομία, ρόλος της θρησκείας στην κοινωνική ζωή και στο κράτος, ρόλος του στρατού κ.λπ.) όσο και στην εξωτερική πολιτική με επίκεντρο τις εξελίξεις σε Συρία, Μέση Ανατολή, Κυπριακό κ.λπ.
Η μεγάλη αφύπνιση ειδικά της νεολαίας, που δημιούργησε η εξέγερση, η έκταση των λαϊκών κινητοποιήσεων και η επιτυχία αυτές να αγκαλιάσουν ευρύτερα λαϊκά στρώματα συνηγορούν πως από εδώ και πέρα ο Ερντογάν θα πρέπει να λαμβάνει πολύ πιο σοβαρά αυτόν τον παράγοντα που μέχρι τώρα θεωρούσε πως εν πολλοίς τον είχε ελέγξει ή ουδετεροποιήσει.
Η επαναστατική Αριστερά με το πλήθος των οργανώσεων και των παραλλαγών της, παρά τα σοβαρά πολιτικά και κατασταλτικά χτυπήματα που είχε δεχθεί όλα αυτά τα χρόνια, έδειξε πως συνεχίζει να αποτελεί έναν υπολογίσιμο παράγοντα για τις εξελίξεις. Ειδικά όταν καταφέρνει να συγχωνευτεί μέσα σε μεγάλα κινήματα αφύπνισης και αντίστασης και να αποτελέσει τη ριζοσπαστική πτέρυγά τους.
Στην Ταξίμ αλλά και αλλού η επαναστατική τουρκική Αριστερά, παρά το γεγονός πως δεν ήταν αυτή που καθόρισε τα χαρακτηριστικά του κινήματος, έδειξε πως μπορεί να «κολυμπάει» στα σύγχρονα λαϊκά κύματα και να παίζει σημαντικό ρόλο. Οι κόκκινες σημαίες και τα επαναστατικά σύμβολα στην πλατεία μαζί με τις φωτογραφίες ιστορικών ηγετών του τούρκικου κομμουνιστικού κινήματος του εικοστού αιώνα ήταν αυτά που ενόχλησαν πιο πολύ τον Ερντογάν και το τουρκικό καθεστώς. Γι' αυτό και όταν άρχισε η εισβολή οι αστυνομικοί στράφηκαν με μένος ενάντια σε αυτές τις ομάδες των νέων ανθρώπων, οι οποίοι –αξίζει να σημειωθεί- σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της σύγκρουσης με τις αύρες και τα ΜΑΤ για αρκετά μερόνυχτα μέσα και γύρω από την πλατεία στην Πόλη αλλά και στην Άγκυρα.